કેવું અભિમાન???? / What pride ????

 ૐ

કેવું અભિમાન???

આપણા જીવનમાં આપણે કેટલા ભ્રમ સાથે જીવતા હોઈએ છીએ. હંમેશા આપણે આપણા કર્મોના અને સિદ્ધિઓના ગુણગાન ગાતા રહેતા હોઈએ છીએ. આપણે કરેલ દરેક કાર્યો ઉપર, આપણા સંબધો ઉપર, આપણી સફળતાઓ ઉપર, આપણે મેળવેલ ભૌતિક સુખસગવડતાઓ ઉપર ખુબ અભિમાન કરતા રહેતા હોઈએ છે. ખરુંને? પણ ક્યારેય વિચાર્યું છે કે ખરેખર આ બધું કે જેની ઉપર આપણે અભિમાન કરીએ છે તેને બનાવવામાં જેટલો સમય લાગ્યો છે તેના કરતા તેનો નાશ થવા માટે એક ક્ષણ જ પૂરતી છે!!!

આપણે બધાએ આનો અનુભવ ક્યારેક તો કાર્યો જ હશે અને નો કર્યો હોઈ તો જોયો તો હશે જ. એક તાજું જ ઉદાહરણ દવ તો હમણાં મારાં ઘરની સામે એક ભયંકર અકસ્માત થયો અને તેમાં એક યુવાનનું ઘટના સ્થળ ઉપર જ મોત થયું જયારે તેની સાથે રહેલા બીજા બે વ્યક્તિ બચી ગયા. જ્યાં એ યુવાન મૃત્યુ પામ્યો હતો  તે જગ્યાએ તે યુવાનના સગા સંબધીઓ આવતા, ફૂલો મુકતા તેને યાદ કરતા અને રડીને ચાલ્યા જતા. આ ઘટના અમે જોય હતી એટલે ખબર હતી કે આ અકસ્માત ખુબ ઝડપથી ગાડી ચલાવવાના કારણે થયો હતો.

એક દિવસ એક સ્ત્રી આવી અને તે ખુબ જ રડતી હતી આથી મારાથી નો જોવાતા હું પાણી આપવા ગઈ. તેમની સાથે વાતચીત થતા ખબર પડી કે તે મૃતક યુવાનની માતા હતી. સ્વાભાવિક જ હતું એમનો અતિશય આક્રાંદ કરવો પણ શું થાય? તે દૂખી માતા પોતાના પુત્રના મોતના જવાબદાર પેલા બીજા બે યુવકોને આપતી હતી જે તેના પુત્રની સાથે હતા અને બચી ગયા હતા. પણ શું ખરેખર એ જવાબદાર હતા? અને જો હતા તો શું એ મૃતક યુવાન પણ જવાબદાર નહિ???? ખેર જે હોઈ તે ઘટના ઘણી જ દૂખદાયક જ હતી અને એક માએ તેનો જુવાન પુત્ર ગુમાવ્યો હતો એટલે એના દુઃખની કલ્પના આપણાથી નોજ થાય. શું આ ઘટના બનતા ટાળી શકાત  કોઈથી????? ત્યારે તો એ દૂખીયારી માને આશ્વાસન આપી હું આવતી રહી  પણ એક પ્રશ્ન મગજમાં ફરતો થયો કે શું ખરેખર આપણા હાથમાં કાંઈ છે કે આપણે કંટ્રોલ કરી શકીએ છીએ? આપણે કંઈ થતું રોકી શકીએ છીએ?  કદાચ ના. કેમ કે આપણા હાથમાં કંઈ જ નથી. આવી ઘટનાઓ ના બંને તે માટે આપણે સાવચેતી રાખી શકીએ પરંતુ આવી ઘટનાને ટાળી ના જ શકીએ. આપણે સામાન્ય મનુષ્યોથી એક પાંદડું પણ નથી હલાવી શકાતું ઈશ્વરની ઈચ્છા વગર તો આવી ઘટના તો રોકી જ નાં શકાય. ઈશ્વરે દરેક વસ્તુ કે વ્યક્તિ માટે સમય નિર્ધારિત જ કરેલો છે.

જે ઊંચી બિલ્ડીંગો ઇમરતો બનાવતા વર્ષો લાગે છે તેને પડતા મિનિટ પણ નથી થતી. પછી ભલે તે ભૂકંપ હોઈ કે માનવ નિર્મિત બૉમ્બ હોઈ. સુંદર બગીચો બનાવવા માટે ભલે વર્ષો લાગ્યા હોઈ પણ તેનો વિનાશ કરવા માટે થોડી ક્ષણો જ પૂરતી છે, પછી તે પૂર હોઈ કે વાવાઝોડું હોઈ. એક પ્રેમનો વિશ્વાસનો સંબંધ બનાવતા ભલે વર્ષો લાગ્યા હોઈ પરંતુ તેનો નાશ કરવા એક જ શંકાની ક્ષણ કાફી હોઈ છે. આ બધું થતા આપણે રોકી પણ શકતા નથી. શું થયું? કેવીરીતે થયું? ક્યાં થયું? આમ કેમ થયું? આમ કર્યું હોત તો આમ નાં થાત વગેરે વગેરે વગેરે....... ગમેતે ઘટના હોઈ, કોઈ પણ ઘટનામાં ગમે તે નિમિત્ત હોઈ પણ આખરી નિર્ણય તો હંમેશા કુદરતનો, ઈશ્વરનો, ભગવાનનો કે એ સુપ્રીમ પાવરનો જ હોઈ છે અને દરેકે એ સ્વીકારવું જ પડે છે. 

તો મિત્રો આમાં મેં કર્યું, હું કરું તોજ થાય, મારાં વગર તારું ચાલે જ નહિ આવી બાબતો ઉપર અભિમાન લેવા જેવું ખરું????? ચોક્કસ વિચારજો......

આપણે એ વ્યક્તિ કે વસ્તુ નો આભાર માનવો કે જેણે આપણને એની મદદ કરવાનાં બહાને એક સારુ કામ કરી પુણ્ય કમાવવાનો અવસર આપ્યો અને ઈશ્વરે એની માટે આપણને નિમિત્ત બનાવ્યા.એવુ મારું માનવું છે મિત્રો તમારું શું કહેવું છે ચોક્કસ જણાવશો. ફરી મળીએ ત્યાં સુધી શામડિવાઇનના પ્રણામ 🙏🙏🙏