ફરી મળ્યા.../ Meet again....

આજે લગભગ બે વર્ષથી પણ વધારે સમય થઈ ગયો. શું લખુ? શેના વિશે લખુ? કંઈ ખબર નથી. પણ આ બે વર્ષમાં ઘણું બધું બદલાઈ ગયું છે. હું એમ નહિ કહું કે ખરાબ કારણ કે સમયની સાથે ચાલવું મને પહેલાથી જ ગમે છે.

હું હંમેશા આજમાં જીવવામાં માનું છું પણ એમ નહિ કહું કે કાલનો વિચાર ના કરવો. ચોક્કસ કરવો કારણ કે ક્યાં જવું છે, એ તો આપણને ખબર હોવી જ જોઈએ. આથી કોઈ પણ કામ કરીએ તેની માટે  નિર્ધારિત ધ્યેય નક્કી કરવું, કેવી રીતે ત્યાં પહોંચવું? ત્યાં પહોંચતા પહેલા શું શું તકલીફો આવશે? એની માટે શું શું તૈયારી રાખવી વગેરે વગેરે વિચારવું તો જોઈએ જ. આ બધું કરવું એટલે એમ નહિ કે આપણે વર્તમાનમાં નથી જીવતા. આપણે આપણી બધી જવાબદારીઓ નિભાવતા, જોતા આપણે ભવિષ્ય માટે પણ જોવાનું છે.

લોકો આ કરે પણ છે પણ એક ભૂલ ત્યાં કરે છે કે જયારે ભવિષ્યમાં વધારે ખુશ થવા માટે વર્તમાનની નાની મોટી ખુશીઓ માણવાનું અને જીવવાનું મોકૂફ કરી દયે છે. આપણે ભવિષ્ય માટે બધું જ કરીએ પણ આજના બદલામાં નહિ. ભવિષ્યના કામોની તૈયારીમાં ચોક્કસ ધ્યાન દઈએ પણ તેના પરિણામ વિશેની ચિંતા આજથી નહિ. જયારે આપણે કામમાં આપણું 100% આપીએ એ પછી પરિણામની ચિંતા ઈશ્વરના હાથમાં સોંપી દેવી.

આવું જ કંઈક મેં પણ કર્યું. આજે મને એવું લાગે છે કે જેમ અગ્નિમાંથી તપીને આવતું સોનુ વધારે સુંદર હોય તેમ મને મારી અંદર એક નવી જ ઉર્જા, એક સમજણ, જિંદગીને જોવાની નજર બધું જ બદલાઈ ગયું હોય તેવું લાગે છે. જોકે કોરાનામાંથી બહાર આવ્યા તેના બે વર્ષ થઈ ગયા પણ ફરીથી ગાડી પાટા પર ચડતા જૂનું બધું જાખું થવા લાગ્યું હોય તેવું જાણવા લાગ્યું છે.

બસ બધા મિત્રોને એટલું જ કહેવાનું કે માનવતાનો દિપક હંમેશા પ્રજવલિત રાખવો. આપણે બધા આ જિંદગીની સફરમાં આવ્યા છે અને બધું જ અહીંયા મૂકીને ચાલ્યા જવાના છીએ તો એક કામ માનવતા માટે કેમ નહિ???

આજે આટલુ જ. બધા ખૂબ મસ્ત રહો, સ્વસ્થ રહો અને ખૂબ પ્રગતિ કરો તેવી પ્રાર્થના સાથે

Shamdivine ના નમસ્કાર